Kamanda – Georges Mamboye  
Zacznijmy od fragmentu spektaklu Kamanda qu'en penses-tu autorstwa choreografa z Wybrzeża Kości Słoniowej, Georgesa Momboye. Wydawać by się mogło, że hip-hop wywodzi się z tańca afrykańskiego, ale to zbyt pochopne i błędne uproszczenie. Jako styl taneczny powstały w czarnych gettach USA, hip-hop jest w równej mierze produktem kultury amerykańskiej, ukształtowanym pod wpływem warunków społeczno-kulturowych panujących w Stanach Zjednoczonych w latach70. XX wieku. Prezentowany fragment filmowy przypomina jednak, że miliony Afrykanów zostało deportowanych w charakterze niewolników na kontynent amerykański, a ich dzisiejsi potomkowie są obywatelami Stanów Zjednoczonych. Widzimy także, że źródłem energii i dynamiki hip-hopu jest improwizacja i współzawodnictwo.

Balé Folclorico de Bahia  
Tancerze capoeiry z brazylijskiego zespołu tańca ludowego Balé Folclórico de Bahia staczają ze sobą walki, ale ich ciosy nikogo nie ranią. Z początku capoeira – wyraz sprzeciwu przeciwko niewolnictwu w Brazylii – była dla niewolników sposobem na ćwiczenie sztuk walki pod pozorem wykonywania układu tanecznego do akompaniamentu muzyki i śpiewu. Krąg, współzawodnictwo, pokaz umiejętność w rytm muzyki – wszystko to odnajdziemy później w hip-hopie!    

Historia tańca jazzowego    
Przed hip-hopem w Ameryce przyszedł na świat styl muzyczny i taneczny nazwany w 1917 roku jazzem. Pomimo rasizmu i segregacji panującej w relacjach między białymi obywatelami europejskiego pochodzenia i ich czarnymi niewolnikami przymusowo przesiedlonymi z Afryki, obie społeczności przyglądały się sobie bacznie, zapożyczając od siebie niektóre układy rytmiczne i style poruszania się.    

Interplay - Jazz Tap Ensemble  
W spektaklu Interplay dwaj soliści zespołu Jazz Tap Ensemble staczają pojedynek taneczny przy akompaniamencie orkiestry. Muzycy milkną jednak, by tancerze mogli rozpocząć swobodną improwizację z wykorzystaniem coraz bardziej skomplikowanych kroków. Pomimo ewidentnych różnic w stylistyce, podobne umiejętności improwizacyjne i dążenie do wirtuozerii charakterystyczne jest dla artystów hip-hopowych.    

Blue until June – Tray McIntyre  
Jako mieszanka różnych stylów, jazz był zawsze otwarty na inne gatunki taneczne. W latach 40., 50. i 60. XX wieku tancerze jazzowi występowali na scenach Broadwayu obok przedstawicieli tańca klasycznego i modern. Tak powstał nowy gatunek tańca scenicznego – modern jazz. Jego cechy charakterystyczne to kołysanie biodrami, płynne ruchy torsu, izolacje górnej i dolnej połowy ciała oraz ramienia i głowy. Dostrzec w nim można również takie elementy techniki klasycznej, jak arabeski i szybkie obroty.       

C'est ça la vie ?! – Pokemon Crew  
Kiedy tancerze hip-hopowi zadebiutowali wreszcie na scenie w latach 90. XX wieku, zaczęli szukać inspiracji w innych stylach tanecznych, chcąc dalej rozwijać własny. Przy przekształcaniu sztuki ulicznej w sceniczną należy przede wszystkim skupić się na tańcu i umieścić go w centrum spójnej koncepcji artystycznej. Wykonywany przez Pokemon Crew na scenie break dance przechodzi w pas de deux i tria. Charakterystyczne dla tego stylu tańca figury gimnastyczne i akrobacje są narzędziem służącym do wyrażenia głównej myśli spektaklu, która zyskuje na klarowności dzięki użytym w przedstawieniu elementom scenograficznym.    

Boxe boxe – Mourad Merzouki  
„Taniec z przesłaniem jest nie dla mnie” – twierdzi jednak Mourad Merzouki. Choreograf zespołu Käfig jest jednak skłonny „odsłonić różne oblicza hip-hopu i uwolnić ten styl tańca z krępujących go ram”, które, jak twierdzi, ograniczały go bardzo długo. W przedstawianym fragmencie spektaklu Boxe Boxe kolista przestrzeń staje się areną, na której tancerz toczy bitwę ze swoimi lękami. Słownik break dance nabiera nowego wymiaru, pozwalając tancerzowi na dotkliwy „dialog z podłogą”. Dla widza – nokautująca radość z oglądania!   

CAPOEIRA, Nestor, CHEZE, Gilles (trad.). Le petit manuel de capoeira.  Noisy-sur-Ecole : Budo-Les Editions, 2003. 1 vol. (286 p.) + 1 CD-ROM (18 min).  
MOÏSE, Claudine, MOURRAT, Philippe (collab.). Danseurs du défi : rencontre avec le Hip Hop. Montpellier : Indigène, cop. 1999. 144 p. (Indigène esprit).  
SEGUIN, Eliane. Histoire de la danse jazz. Paris : Chiron, cop. 2003. 281 p.
  
VERNAY, Marie-Christine. La danse Hip Hop. Paris : Gallimard jeunesse, cop. 1998. 47 p. (Carnets de danse). 

Anne Décoret-Ahiha est anthropologue de la danse, docteur de l'Université Paris 8. Conférencière, formatrice et consultante, elle développe des propositions autour de la danse comme ressource pédagogique et conçoit des processus participatifs mobilisant la corporéité. Elle anime les « Échauffements du spectateur » de la Maison de la Danse.