Parade – Léonide Massine
Chcąc nadać równe znaczenie tańcowi, muzyce i dekoracji, Sergiej Diagilew, dyrektor Baletów Rosyjskich, zaangażował do produkcji swoich spektakli choreografów, muzyków i malarzy awangardy. Tak też było w przypadku Parade z 1917 roku. Do zespołu Diagilewa, poza Jeanem Cocteau, Erikiem Satie, i Léonidem Massine'em , dołączył Pablo Picasso. Działo się to w samym środku I wojny światowej. Frywolność i nonkonformizm Parade wywołały skandal. Charakterystyczne dla Parade jest odrzucenie naturalizmu i psychologii, przy jednoczesnym wprowadzeniu odniesień do popularnych form rozrywki, jak cyrk czy kabaret.
Le saut de l’ange – Dominique Bagouet
Praca Le Saut de l'ange autorstwa Dominique’a Bagoueta powstała w 1987 roku w Cour Jacques Coeur w Montpellier. Christian Boltanski, który był odpowiedzialny nie tylko za projekt scenografii i kostiumów, ale także za ogólną „koncepcję” spektaklu, podzielił scenę na dwie części – jedna była zupełnie pusta, a wykonawcy tańczyli bezpośrednio na podłodze; na drugiej ustawiono czerwono-żółty podest, przywodzący na myśl cyrk i tworzący swego rodzaju mały teatr w teatrze. Spektakl grany był wieczorem – gdy tylko zapadł zmrok, zapalano żarówki kojarzące się z jarmarkiem lub dekoracjami bożonarodzeniowymi. Na pozór naiwna scenografia Boltanskiego i jego podejrzliwość względem tradycji baletowej pomogły Dominique'owi Bagouetowi „rozluźnić” choreografię, uczynić taniec bardziej spontanicznym.
Soapéra - Mathilde Monnier
Od wielu lat Mathilde Monnier z przyjemnością współpracuje z muzykami, pisarzami, artystami wizualnymi i innymi choreografami. W 2010 roku stworzyła spektakl Soapera wspólnie z malarzem Dominikiem Figarellą. Otoczeni pianą tancerze konfrontują się z gęstą, mokrą materią; powodują, że się unosi, przemieszcza, rozstępuje, odsłaniając od czasu do czasu samych artystów. Tancerze poruszają się powoli – piana długo zachowuje swoje właściwości i pozostaje nieprzenikniona.
Carmen/Shakespeare - Olga Mesa i Francisco Ruiz de Infante
Carmen/Shakespeare to projekt w kilku aktach, którego autorami są Olga Mesa i Francisco Ruiz de Infante. W 2013 roku, na potrzeby aktu pierwszego, zatytułowanego The Fog (Mgła), stworzyli projekt audiowizualny, miksując nagrania wideo oraz dźwięki zarejestrowane na taśmie i tworzone w czasie rzeczywistym. Carmen/Shakespeare to spektakl o uwodzeniu i pożądaniu, napięciach i wewnętrznych rozgrywkach prowadzonych w związku między dwojgiem ludzi. Scena staje się „polem bitwy” [12], metaforą chaosu miłości, gdzie dwoje bohaterów, będących jednocześnie reżyserami i wykonawcami, raz współpracując, a innym razem rywalizując ze sobą.
Pièces distinguées - La Ribot
Od 1991 roku La Ribot celowo lokowała swoje prace na pograniczu tańca, sztuk performatywnych i wizualnych. Chcąc zmienić swoją relację z widzem, uwolnić się z form narzucanych przez instytucje i inaczej pracować z ciałem w przestrzeni, La Ribot zazwyczaj prezentuje swoje Piezas distinguidas (Spektakle wybitne) w muzeach i galeriach. Sprzedaje je także kolekcjonerom dzieł sztuki. Przedstawiając absurdalne rytuały, Piezas distinguidas oscylują między komedią a tragedią – ciało jest często brutalizowane, traktowane jak rzecz, przedmiot pożądania, mierzone, źle traktowane. Stojąc lub siedząc na ziemi obok tancerza, widzowie wchodzą w niekomfortową rolę mimowolnych podglądaczy przemocy.
100% polyester, objet dansant n°( à définir) – Christian Rizzo
W 100% polyester, objet dansant n° (à définir), pierwszej pracy Christiana Rizzo i l’association fragile, nie występowali tancerze, a źródłem ruchu były wentylatory produkujące powietrze, które owiewało ubrania. Był to spektakl lub instalacja poświęcona nieobecności, powracającemu tematowi w twórczości Rizzo. Kolejne choreografie tworzył już na ciała tancerzy, przywiązując największa uwagę do przestrzeni, która kształtowana jest przez ich gesty i która ich dzieli.